İNSAN DEDİĞİN

Ömür yelpazesinde tanıştığımız, birlikte çalıştığımız, birbirimize karıştığımız; kimi zaman

buluştuğumuz ve kimi zaman ayrıştığımız her insan ayrı bir renk, ayrı bir doku, farklı bir tını,

hayatın bir başka yanıdır. Her insan ya yalınkılıç yalnızlığıyla gelir yaşamınıza, kendi

girdabında savurur sizi ya da bazen yekûn kalabalıklar arasında kaybedersiniz kendi

benliğinizi. Onca insan, onca can hiç dokunamamıştır benliğinize.

Her insan kendi kervanının başı, kendi hikâyesinin kahramanı, kendi dünyasında bir kral.

Veysel’in iki kapılı han dediği şu kısacık hayatlarımızda, herkes kendi aleminde yaralı bir

maral. Ve gelip geçiyoruz unutmayalım. Bu dünyada seferdeyiz, zaferde değiliz. O halde her

şeyi bencilce kendimize saklamak niye? Nasılsa elimizde her ne varsa bırakıp gidiyoruz hızlıca

menzile.

İnsan dediğin buğday tarlaları misali olmalı. İçi dolu, boynu eğik başakların vakurluğunca

süzülmeli hayatın içine. İnsan dediğin ferah rüzgârlar gibi serin, mavi okyanuslar gibi derin,

dağ çiçekleri misali, narin olmalı. Bencillikten uzak, hasetten, kinden arınmış, munis,

bağışlayıcı, toprak kadar engin olmalı.

İnsan dedin mi; gönlü Karun hazineleri kadar zengin olmalı! İnsan mavi, özgür, uzak

okyanuslardan esen tatlı bahar yelleri gibi gönül okşayan, hoşgörülü, içten samimi olmalı.

Yıkacaksa bendini iyilikten yıkmalı. Çıkacaksa zirveye merhamette çıkmalı. Bakacaksa engine

hep sevgiyle bakmalı.

İnsan dediğin hırsına kul, gurura çul, paraya pul olmamalı. Paylaşmalı güzeli. İnsan ki

Yaradan’ın en üstün tuttuğu, en özeli. Yaratılmışların en şereflisi. Yaradan’ın dünyadaki elçisi.

İyiyi seçerse melekten üstün, kötüye kanarsa şeytandan beter.

İnsan ki ömrünce esen bir deli rüzgâr, kimsenin kanadını kolunu, umudunun yolunu

kırmadan, savurmadan, menziline esmeli.

İnsan ki o olgunluğa erişmenin hazzıyla yoğrulmalı, susmalı. Mağrur olmamalı. Nankör

olmamalı vefadan dem vurmalı. Acizliğini, küçüklüğünü, yeri geldiğinde cürmü kadar bile yer

yakamayacağını bilmeli. Ama korkaklığını da pekiştirmemeli. Bu âlem sadece seyr ü sefadır ve

ölümden ibret almadıkça bu zalim Âdemoğlu’na her şey revâdır. Ama insan var ki insan;

uluların ulusu, asırlar geçse de kubbede hoş seda, gönül okşayan bir nidadır.

İnsan var ki kalbinin büyüklüğünce asırlara nam salan, ilmini, ömrünü insanlığa adayan,

sevgiyle yanan ve her daim çoğalan. Öyle insanlar vardır ki hayatta yaşantılarından acı

çekmiştir. Acı çeken insanların kadirşinas olabilecekleri şeklinde bir kanaatim var. Ve fikrimce

aksi ispat edilene kadar her kanaat genel geçerdir. Ama öyleleri de vardır ki hiç tornaya

girmeden; köksüz, budaksız çürür giderler. Okumayan, anlamayan, anlayıp da dinlemeyen her

konuda söz söyleyen insanları yaşamınızdan uzak tutun. Çünkü tek gerçekleri lego dahi

olamayacak egolarıdır. Önyargılarından oluşan parmaklıklara mahkûm bakakalırlar giden

geminin ardından. Serde erkeklik varsa ağlayamazlar. Dışarıya kapanan kapılar bilinir ki içe

açılırdı. Kilidi olmayan tek kapıdır kalp kapısı. Onu açacak olan tek bir güzel söz; sıcak, dost

bir yüzdür. Ömrünce o gülen yüzü bulmak istersin.

Uzak şehirlerin birinde sisli, yağmurlu bir kış akşamında sokak lambasının altında sinmiş,

ıslanmış, üşümüş bir kedi gibidir yalnızlığın. Birine anlatmak, anlattıkça yaralarını sarmak,

yalnızlığı unutmak istersin. Yıllarca görmediğin bu uzak tanıdık; aradan geçen zamanları,

yaşananları, olmadığı anları bilsin istersin. Minik minik sevinçlerini, deste deste hüzünlerini,

geçmişin tozlu perdesinden silsin istersin. Seninle ağlayıp gülsün istersin, beste beste şarkılarını

bilsin istersin. Ama gün gelir görürsün ki, dünyayı gezsen de nihayetinde dönersin kendine ve

değişmez kuraldır kayayı aşarda su, vurur yine kendi bendine.

Uzaklarda arama beyhude, derman yine senin derdinde. Çok genç yaşta hayata gözlerini

yuman şair Onur Rüştü, “HÜLASA” şiirinde ne güzel söylemiş, ahh!..

Hülasa anacığım

Ne ambarda darım

Ne evde karım var.

Çıplak doğurdun beni

Çıplak gideceğim.

Bir kalbin yalnızlığı, bu kadar mı güzel anlatılır! Bu kadar mı güzel, imrenilesi olur bir

yalnızlık! Hadi bir kere daha hatırlayalım lütfen. Bu dünya sonludur dostlarım. Hazır olun ya

da olmayın, bir gün sona geleceksiniz! Dünya yalan dünyadır altı başka, üstü başka hülyadır.

Niye geldiğimizi, dahası bu kervanda ne yaptığımızı bilmemiz, kendimizi bulmamız gerek.

Hâsılı kelam; hasından adam olmamız gerek. Benlik bilincini yıkıp ölmeden ölmemiz gerek.

Her daim doğruyu bulmamız gerek. O gün geldiğinde zenginlikler, makamlar, o parlak

apoletler, çizmeler, imzalar, mühürler hükümsüz kalacak. Hıncınız, kininiz, öfkeleriniz, hayal

kırıklıklarınız, umutlarınız, tutkularınız, planlarınız ve yapmak istediklerinizin hiçbir önemi

olmayacak!..

Önemli olan baki kalan bu kubbede bırakacağınız eser, sesiniz, sözünüz, insanlığınız

olacak! Kâtibî’nin dediği gibi;

“Gâh safâ buldu gönül âyînesi gâhî keder

Böyledir hâl-i cihân, böyle gelir böyle gider.”

İnsanın insana ettiğini yazmaya başlayacak olsam taaaa Kabil’in Habil’i katline inmem

gerek. Sonrasında aynı güneşin altında daha bilmem kaç milyon can katlini arşivlerden arayıp

bulmam gerek, bunun aslında şeytanın oyununa aldanan kendine yenilen insanın acziyeti

olduğunu demem gerek. Hepsi açık, her şey aşikâr. Söylemeyeceğim hiçbir şey!

“Mâl ü mülke olma mağrur deme var mı ben gibi

Bir muhâlif yel eser savurur harman gibi”

Tekrarda fayda var. İnsan dediğin buğday tarlaları misali olmalı. İçi dolu, boynu eğik

başakların vakûrluğunca süzülmeli hayatın içine.

İnsan dediğin ferah rüzgârlar gibi serin, mavi okyanuslar gibi derin, dağ çiçekleri misali

narin olmalı. Bencillikten uzak, hasetten, kinden arınmış, munis, bağışlayıcı, toprak kadar

engin olmalı.

İnsan dedin mi; gönlü Karun hazineleri kadar zengin olmalı! İnsan mavi, özgür, uzak

okyanuslardan esen tatlı bahar yelleri gibi gönül okşayan, hoşgörülü, içten samimi olmalı.

Yıkacaksa bendini iyilikten yıkmalı. Çıkacaksa zirveye merhamette çıkmalı. Bakacaksa engine

hep sevgiyle bakmalı.

İnsan dediğin…

Share on Facebook

Post on X

Follow us

Save

About The Author

Ayşegül Köse SERT

İlk ve orta öğrenimini babasının görevi nedeniyle Anadolu’nun
çeşitli şehirlerinde tamamladı. Çocukluğunda geçtiği her coğrafya ve tanıdığı her insan kalemi
üzerinde iz bırakmıştır. Karadeniz Teknik Üniversitesi Edebiyat Fakültesinden mezun
olduktan sonra yine aynı üniversitenin Edebiyat bölümünde ‘Edebiyköatı-ı Umumiye Mecmuası
Teknik Tahlili’ konulu yeni Türk edebiyatı alanında yüksek lisans yaptı. Öğretmen olarak başladığı mesleğine zaman zaman bakanlık bünyesi ve taşra
teşkilatındaki değişik görevlendirmelerde Ar-Ge çalışanı, yerel ve ulusal projelerde
koordinatör olarak devam etti. 2005 yılında TRT Trabzon Radyosu akşam kuşağında ‘Hayal
Kahvesi’ adlı bir programı hazırlayıp sundu. 2007-2010 yılları arasında Millî Eğitim
Bakanlığı Strateji Geliştirme Daire Başkanlığında Stratejik Planlama konusunda
‘Eğitimcilerin Eğitimi’ seminerleri verdi. 2012 yılında Başkent İletişim Akademisinde TRT
Ana Haber spikerlerinden özel olarak sunuculuk, seslendirme, dublaj dersleri aldı. Ardından
çeşitli kayıtlarda bazı karakterleri seslendirdi. 2014-2016 yılları arasında Avrasya Üniversitesi
Radyo Televizyon bölümünde ‘Doğru ve Güzel Konuşma Eğitimi, Diksiyon ve Beden Dili’
dersleri çerçevesinde okutmanlık yaptı. Birçok edebi dergide, farklı platformlarda yazıları ve
sunumları ile yer aldı. Yazarın ‘Şafakla Gelen Ya Kebikeç’ ve Yalnızlar Senfonisi adlı iki kitabı bulunmaktadır.
Masal üzerine akademik araştırmalarına üniversite yıllarında başlayan yazar, bu
birikimlerini Masal Anlatıcısı Eğitmenliği seminerlerinde katılımcılarla
paylaşmaktadır. Bunun yanı sıra “Osmanlı Türkçesi (Temel düzey), Beden Dili, Etkili ve
Güzel Konuşma, Diksiyon, Yaratıcı Yazarlık” alanında seminerler vererek çalışmalarını
sürdürmektedir. Halen bir kurumda seslendirme ve sunuculuk yapmakta olan yazar evlidir ve
Arda Tarık’ın annesidir.

See author's posts